Πάντα φταίνε...οι άλλοι
Η κατάσταση στους ελληνικούς δρόμους είναι οικτρή, καθώς ο καθένας δείχνει (έστω και σε ορισμένες μόνο στιγμές της ημέρας) πως «γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του» τόσο τους κανόνες του ΚΟΚ, όσο και τους συνανθρώπους του. Ωστόσο, πόσοι από εμάς στο τέλος αυτής της μέρας, αγανακτισμένοι από αυτή ακριβώς τη συμπεριφορά των υπολοίπων, δε σπεύδουμε να τους φορτώσουμε με κάθε λογής κοσμητικά επίθετα, ξεχνώντας όμως σε αυτή τη μίνι-ανασκόπηση-απολογισμό πως:
Περάσαμε με κόκκινο, γιατί η διασταύρωση ήταν άδεια και άρα δεν υπήρχε κίνδυνος;
- Δεν ανοίξαμε ποτέ τον δεξί καθρέφτη του αυτοκινήτου, γιατί τον ξεχάσαμε και ποιος τεντώνεται μετά ως την θέση του συνοδηγού;
- Σταματήσαμε ακριβώς μπροστά σε ένα στενό κάθετο π.χ Πατησίων και, παρά το γεγονός ότι το κυκλοφοριακό ήταν έντονο, δεν μπορούσαμε να πάμε πιο μπροστά, εμποδίζοντας έτσι αυτούς που κινούνταν επί του στενού να βγουν στον κεντρικό δρόμο.
- Περάσαμε ως πεζοί το δρόμο παράνομα και κοιτώντας επιδεικτικά προς την άλλη μεριά επαφιόμενοι στο γεγονός, ότι ο άλλος δεν μπορεί έτσι απλά να πέσει πάνω μας με το όχημα του.
- Διπλοσταθμεύσαμε, παρεμποδίζοντας την κυκλοφορία των οχημάτων γιατί έτσι κι αλλιώς μόνο πέντε λεπτά θα αργούσαμε και αντί να ζητήσουμε συγγνώμη σε τυχόν παρατηρήσεις για την συμπεριφορά μας αισθανθήκαμε στην καλύτερη των περιπτώσεων θιγμένοι.
- Χρησιμοποιήσαμε επανειλημμένως την κόρνα, έχοντας κολλήσει πίσω ακριβώς από ένα εκπαιδευτικό αυτοκίνητο Σχολής Οδηγών κατά τη διάρκεια των εκπαιδευτικών μαθημάτων της, επειδή κινούνταν αργά.
- Αντιδράσαμε ως παράφρονες κάθε φορά που ήρθαμε αντιμέτωποι με κάποια από τις παραπάνω καταστάσεις…
Κάτι αντίστοιχο ισχύει φυσικά και με την πολιτική κατάσταση στην χώρα, απόρροια της οποίας είναι η ζοφερή πραγματικότητα την οποία βιώνουμε. Αρεσκόμεθα να λέμε ότι για όλα τα δεινά της χώρας (και είναι πολλά) και την απόλυτη εξαθλίωση φταίνε μόνο οι πολιτικοί, ποτέ εμείς όμως, λες και οι πολιτικοί εξελέγησαν από μόνοι τους και δεν τους «τιμήσαμε» εμείς με την ψήφο μας για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια.
Ίδιον του Έλληνα να αποσείει τις ευθύνες από πάνω του και μετά να αναρωτιέται τι πήγε στραβά.